Articulu in logudoresu

Su cantu a chiterra est unu tipu de cantu praticadu in Sardigna massimu in su cabu 'e subra in su Logudoro, Goceano, Planargia e in Gallura. Si cantada a boghe sola cun s'ccumpagnamentu de s'istrumentu. Cun meda probabilidade sos cantos esistian dae primu chi arriveret sa chiterra.

Sa chiterra sarda.

Origines modìfica

Sa presentzia de sa chiterra in Sardigna partit dae s'epoca de sas dominatziones aragonese e ipagnola, inue fit impreada pro accumpagnare su cantu. In sos documentos resultat chi sa chiterra est presente a su nessi dae su seculu XVI, difattis in su Statuto de su Gremiu de sos Mastros de ascia de Aristanis sunu zittados “i chitarrari” (chi fin sos chi faghian sa chiterras). Sa chiterra sarda, comente la connoschimus, est particulare siat pro sa fromma de sa cascia echi pro sas mesuras chi sunu pius mannas de sa chiterra classica. Finas s'accordadura chi si narat a sa sarda est divescia in cantu s'intonatzione est pius bascia.

Sos protagonistas modìfica

Lista de sos pius connottos cantadores a chiterra modìfica

Prima generazione modìfica

Segunda generatzione modìfica

Terza generatzione modìfica

Lista de sos pius connottos sonadores de chiterra modìfica

Lista de sos pius connottos fisarmonicistas modìfica

Bibliografìa modìfica

  • Gavino Gabriel, Canti di Sardegna, Milano, 1923
  • (IT)Alberto M. Cirese, Struttura e origine morfologica dei mutos e mutettus sardi , Gallizzi, Sassari, 1964.
  • (FR)Bernard Lortat-Jacob, Improvisation et modèle: le chant a guitare sarde , in «L'Homme», XXIV, 1, 1984.
  • (IT)Bernard Lortat-Jacob, Voci di Sardegna, Torino, 1999, ISBN 978-88-7063-399-3
  • (FR)Edouard Fouré Caul-Futy, La trace et le tracé. Mémoires et histoires dans le Cantu a chiterra de Sardaigne, in Cahiers d’ethnomusicologie, 2009

Cullegamentos dae fora modìfica