Barbàgia: diferèntzias tra is versiones

Content deleted Content added
No edit summary
Lìnia 9:
Ja pacu innantis chi s'Imperiu Romanu de Otzidente fit ruttu in disgrassia, in su 476, sa Sardinna si la aìan leada sos Vandalos, tribù barbarica chi, a pustis de aer conchistadu s'Africa Romana in sos annos 430, aìat fattu una frotta potente picandesi sas isulas de su [[Mare de Mesu]] otzidentale. Su dominiu vandalicu in Sardinna est adduradu fintzas a su 534, cando Justinianu I, imperadore de Oriente, fit resessidu a torrare a conchistare s'isula pro s'Imperiu Romanu de Oriente. Sas fontes istoricas chi nos abbarran de cussu tempus sun de Procopiu e sas 39 literas de Papa Gregoriu I (590-604). Dae sas literas de su papa semus a connoschentzia de duas Sardinnas: una latinitzada e cristiana (cussa de sos ''Provinciales''), s'attera (sa ''Gens Barbaricina'') pagana e gubernada dae [[Ospitone]].
 
Pro mediu de sa diplomatzia, in s'istiu de su 594 bizantinos e sardos barbaritzinos fin crompidos a unu accordu chi bidìat, tra sas atteras cosas, su cunvertimentu de tottus sos sardos in ìe a su cristianesimu. Pro evanzelizare a fundu sa Sardinna e sa [[Còssiga]], Gregoriu Mannu aìat intregadu sas duas isulas a sos Benedettinos, chi bi an abarradu pro tottu s'[[Edade de Mesu|edade de mesu]].
 
Sa Barbagia si la aìan partida, dae su seculu de IX a cussu de XV d.C, sos battor [[judicados sardos]] sardosde [[Giuigadu de Torres|Torres]], [[Giudigadu de Gallura|Gallura]], [[Giuigadu de Arborea|Arbaree]] e Casteddu[[Giuigadu de Calaris|Calaris]].
 
==Natura de su locu==